Syrena u Greków i Rzymian W mitologii grecko-rzymskiej syreny, to kobiety, przybierające postać pół ptaka-pół kobiety. Zrodzone ze związku Acheloosa i Terpsychory, według innej wersji Foryksa i Keto. Ich imiona brzmiały: Thelxiepia, Molpe, Aglaophonos, Pisinoe, Ligeia, Leucsoia, Raidne, i Teles. Syreny początkowo były towarzyszkami Persefony, jednak zostały przemienione w powtory za to, że nie zapobiegły porwaniu córki Demeter do Hadesu. Od tej pory siedzibą syren miał być Hades i Arkadia, gdzie opiekowały się duszami zmarłych.
Wydląd[]
Na temat wyglądu syren krążyły różne wierzenia. Choć Homer milczał na ten temat, to Owidiusz kreślił obraz ptaków o czerwonym upierzeniu i twarzach dziewic. Z kolei Apoliniusz twierdził, że od pasa w górę były kobietami a od pasa w dół ptakami morskimi.
Zdolności[]
Mówiono, że śpiew syren z wysp Morza Śródziemnego był otumaniający, hipnotyczny i sprowadzał sen. Miał kusić żeglarzy, których statki rozbijały się o skały. Według jednych syreny topiły żeglarzy, według innych pożywiały się ich ciałami, rozrywając je przy tym na strzępy. Na temat syren istniały dwie przepowiednie. Jedna mówiła o tym, że jeżeli żeglarze nie poddadzą się urokowi syren, to istoty te miały rzucić się w morze i zamienić w kamień i tak też dzieje się w „Odysei” Homera. Druga przepowiednia wieszczyła syrenom zgubę pod warunkiem, że czyiś śpiew okaże się piękniejszy od ich głosu, co miało miejsce w micie o Orfeuszu.